9. Lieve Desi - Week 9
- Geplaatst op
- Door Lesley van Alfen
9. Lieve Desi- Wk 9
Lieve Desi,
JAAAAA! Het is weer tijd voor de blog! Twee weken verder (oké, en een paar dagen vertraging, sorry) en weer 1000 dingen meegemaakt. Wat moet ik dan kiezen om in de blog te beschrijven? Drie nieuwe opdrachten binnen? Gesprek voor vervolgproject bij de politie? Mijn hypotheekaanvraag (hopelijk) bijna rond? Een nieuw online platform voor De Resultaatboekers bouwen of niet? Planner bijna in de verkoop? Het is te veel om overal op in te gaan, maar JEZUS wat zijn we lekker bezig!
Oké, ik kies er twee. Nummer 1: Vervolggesprek bij de politie! Een kleine maand geleden hebben we twee fantastisch trainingsdagen mogen organiseren voor een gedreven groep instructeurs van de politie en over die dagen hadden we vorige week een evaluatiegesprek. Zoals altijd reden we gezellig samen. Meestal is dat met zijn tweetjes, maar die dag hadden we een extra inzittende met ons mee. Hij is klein, harig en heeft vier pootjes. Ja zeker: Bro was erbij! Tijdens ons gesprek, wat ongeveer een uurtje ging duren, verbleef Bro in de auto. Dit deed ik, omdat ik met Bro al langere tijd werk aan een kleine vorm van verlatingsangst. Op deze manier kon hij de hele dag gezellig bij ons blijven. Het ‘alleen in de auto blijven’ hebben we geoefend, het was niet warm en wat kan er gebeuren op een afgesloten terrein met honderden agenten in de buurt? Het gesprek ging fantastisch en van een evaluatie gingen we zo over in nieuwe mogelijkheden voor een eventuele opdracht. Maar… na 1,5 uur keek ik op mijn klokkie en begon ik hem een beetje te knijpen. Langer dan 1,5 uur hebben we niet geoefend en los van dat het zonde van de training zou zijn als het nu niet goed zou gaan, zag ik ineens in gedachte mijn auto op de parkeerplaats staan met tientalen agenten er omheen die mijn raam zouden inslaan of mijn deur zouden forceren, omdat Bro zou huilen alsof hij er al 3 dagen stond. Ik ronde het gesprek netjes af en jij maakte een vervolgafspraak zodat ik alvast naar de auto kon. Ik liep het gebouw door alsof ik de trein moest halen en liep richting de parkeerplaats met mijn grote, zwarte werktas op wieltjes achter mij aan. Eenmaal op de parkeerplaats tilde ik mijn tas op en zag mijn auto met alle ramen en deuren er nog in en aan. Zachtjes liep ik richting de auto en tuurde door het raam. Daar lag hij heerlijk te slapen. Ik haalde mijn auto van het slot en haalde Bro uit de bench en stak een heel verhaal af met hoe trots ik op hem was en hoe we nu lekker gingen wandelen. Snel de riem uit de kofferbak en gauw een rondje lopen! Na een kwartiertje zag ik Desi samen met onze afspraak de deur uitkomen en liep hun kant uit. Gezamenlijk vervolgende we onze weg richting de parkeerplaats, terug naar mijn auto.
Plotseling stopte we alle 3… Daar stond mijn auto met de deur open… Mijn anders zo normale zwarte werktas zag er op de verlaten parkeerplaats naast een auto met zijn deur wagenwijd open ineens heel anders uit. Ineens zag ik het beeld hoe dit op anderen kon overkomen: Een open auto met een onbeheerde, grote tas ernaast op een terrein van de politie… “Oei, die is van mij!” zei ik om mijn afspraak een beetje gerust te stellen. “Dit kan hier echt niet” sprak hij duidelijk. “Nee, dat begrijp ik” zei ik en verontschuldigde mezelf. Ik wil mezelf dan ook helemaal niet verdedigen, maar was gewoon zo trots dat alles goed was gegaan dat ik werkelijk de wereld om me heen was vergeten. Gelukkig konden we er alle drie uiteindelijk erg om lachen!
Nummer 2: Gaan we een online platform bouwen om andere ondernemers te helpen met doelgericht werken en hun dromen waar te maken? Dat zijn we momenteel aan het uitzoeken. Een platform waar ondernemers toegang hebben tot e-learnings, leerzame materialen, toegang tot andere ondernemers en waar wij ze persoonlijk kunnen begeleiden! Wij zijn gewend om samenwerkingen aan te gaan bij werkzaamheden waar wij zelf geen kaas van hebben gegeten. Maar, in dit geval willen we graag zelf leren de kaas te maken en moeten we dus mensen en organisaties zoeken die ons dat kunnen leren. Ineens bevinden we ons in een totaal onbekende wereld met talloze mogelijkheden. We zien overal kansen en mogelijkheden, maar ook gevaren welke we zorgvuldig willen afwegen. Ik wil gewoon even tegen je zeggen dat ik mega trots op ons ben… Over de zorgvuldigheid waarmee we te werk gaan. We zijn het over dit onderwerp geregeld niet met elkaar eens en kunnen daar goed over praten, luisteren naar elkaars ideeën en onzekerheden over bepaalde opties en aan het einde van de rit kiezen we gezamenlijk de volgende stap. Daar ben ik gewoon trots op!!
Samen vormen we een nieuwe droom waar we onze organisatie toekomstbestendiger mee kunnen maken en minder afhankelijk van onszelf. We zijn nog volop aan het schetsen en het is nog niet concreet genoeg om er een projectplanning van te maken, maar wát heb ik zin om dit samen met jou op te bouwen! Het duurt misschien nog even, al gaat het ook heel snel als je alweer kijkt hoeveel verder we nu zijn. Misschien leuk om in de volgende blog de stappen en keuzes vast te leggen? Dit zou namelijk zomaar over een aantal jaar onze core business kunnen zijn. Wat denk jij?
Liefs,
Les