2. Lieve Lesley - Week 47
- Geplaatst op
- Door Desi den Dunnen
Lieve Lesley,
Voor het eerst sinds onze officiële start kan er een nieuwe opdracht bij. Eigenlijk breekt er een nieuwe fase aan, want we hebben nog geen ruimte gehad voor een nieuwe opdracht. Terwijl ik dat schrijf, realiseer ik me hoe dankbaar ik daarvoor ben. Dat we nog geen jaar bezig zijn en nu pas een soort van gaatje ontstaat waardoor we één nieuwe opdracht aan zouden kunnen nemen. Dat klinkt echt als een luxeprobleem! Uiteraard is dat luxeprobleem wel spannend, maar is het vertrouwen in ons bedrijf zo groot, dat we prima in staat zijn die paar extra uren goed te besteden.
Zo kunnen we bijvoorbeeld echt weer even terug naar de tekentafel om onze zelf ontwikkelde planner af te maken. De planner zelf is definitief! De kaft is klaar, de inhoud vinden we nu écht perfect en de verzenddoosjes zijn we ook tevreden mee. Tijdens die uren aan die tekentafel gaat het nu vooral over hoe onze uitlegvideo’s eruit gaan zien, wat we klanten willen meegeven en hoeveel teams bij bedrijven we hiermee kunnen helpen om efficiënter (samen) te werken.
Naast de tijd aan de tekentafel, besteden we de tijd ook aan het verbreden van ons netwerk. We hebben weer ‘kijkruimte’! Ruimte om meer om ons heen te kijken. Waar we wellicht eerder heel efficiënt met een nieuwe organisatie voor een mogelijke samenwerking in gesprek gingen, nemen we nu de tijd om ook eens langs te gaan en oprecht meer te leren over die organisatie. Zo komen we weer op hele verschillende plekken en zien en spreken we onwijs diverse ondernemers.
Die tekentafel en die wijde blik… Dat heb ik gemist! Er is niemand die ons voor die uren betaald, het zorgt niet voor brood op de plank, maar misschien vind ik die uren wel het állerleukste. En natuurlijk, die tekentafel zetten we ook in bij onze opdrachten, die wijde blik is vaak ook nodig voor het behalen van resultaat voor een van onze opdrachtgevers, dus het is niet zo dat we dat al een jaar niet hebben gedaan. Maar toch, het was alweer even geleden en ik ben blij dat we die wijde blik en die tekentafel weer terug hebben gepakt.
Zijn die paar extra uren dan niet beter om zo te houden? Is het dan allemaal veel rooskleuriger op deze manier? Dat zeker niet. Nogmaals, dat we zo goed omgaan met het luxeprobleem, betekent niet dat het niet spannend is. Natuurlijk maak ik me soms zorgen over of we over een aantal jaren nog kunnen blijven bestaan, ik denk dat iedere ondernemer dat wel eens in een bepaalde mate heeft. Wat ik vooral hoop is dat we impact kunnen blijven maken. Dat we van waarde kunnen zijn voor organisaties en diens medewerkers. Afgelopen week was het daarom wel jammer dat we voor het eerst zijn afgewezen voor een opdracht. We schopten het enorm ver, maakten écht een kans. We hadden de opdracht ook écht graag gewild. We hadden daar een kwaliteitsverbetering mogen creëren bij de interne academie van een grote overheidsorgaan. Iets wat we kunnen, wat we heel graag doen en waarin we echt impact konden maken. Maar uiteindelijk bleek dat we te pragmatisch zijn, niet politiek genoeg. En weet je vriendin? Dat klopt als een bus! Dat is ook zo.
Politiek zijn we zeker niet! We zijn direct, praktisch en komen eerder in de buurt van een ‘Pippi Langkous’ -mentaliteit: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. En ik weet dat jij weet wat ik nu ga zeggen, maar ik zeg het met heel veel liefde nog een keer: Daar ben ik verdomde trots op! Het komt helemaal goed. Ik kan niet wachten om straks over een halfjaar misschien wel met hele nieuwe dingen bezig te zijn waar we op dit moment het bestaan nog niet vanaf weten. Verras ons maar! Wij en onze ‘Pippi Langkous’ -mentaliteit zullen zorgen dat we er klaar voor staan!
Ik zie jouw berichtje graag over twee weken.
Liefs mij